پژوهش حاضر به‌دنبال یافتن پاسخی مناسب به سؤالات اساسی زیر است:

1. چرا نقش ­آفرینی هدایتی قرآن کریم در جایگاه بایسته و شایسته خود نیست؟
2. چرا با وجود ترجمه و تفسیر قرآن، زمینه ارتباط و انس با این کتاب نورانی به طور کامل فراهم نیست؟
3. چرا کمترین واحد تحدی در قرآن کریم سوره است و در هیچ جای این کتاب نورانی به آیه تحدی نشده است؟
4. چرا امکان ارتباط با سوره­ های کتاب وحی فراهم نیست؟
5. راه انس و ارتباط با سوره­ های قرآن کریم چیست؟
6. چه نوع فعالیتی می­ تواند ضامن این انس و ارتباط باشد؟
7. مگر نه این است که فهم سوره ­ها شرط اساسی انس با آن ها و استفاده از آن هاست؟
8. مگر نه این است که برای فهم یک سوره باید آیات آن را در ارتباط با هم فهمید و به مقصود هدایتی کل سوره راه یافت؟
9. خدای متعالی راه­ های مختلفی برای فهم مجموعه وحی پیش­بینی فرموده است. راه ­هایی مانند تدبر، تفکر، تعقل، تفقه و …؛ کدام راه نیاز بالا را تأمین می ­کند؟
10. آیا می ­توان تدبر را راهی مناسب برای تحقق این هدف دانست؟
11. مفهوم تدبر چیست؟
12. روش تدبر چگونه است؟

خلاصه‌ی نتیجه‌ی حاصل از تحقیق برای به جواب رساندن سؤالات بالا عبارت از این است که خلأ اصلی در عرصه ارتباط با قرآن کریم، تدبر است._{(گفتمان)}