این نکته را با اطمینان عرض می‌کنم؛ اگر فرهنگ جهاد با کافران، که یکی از فروعات و دستورات مهم دین ماست، از میان دستورات اسلامی و قرآنی برداشته شود و از مؤمنان خواسته شود که شما خودتان مواظب ایمان خودتان باشید و کاری با کافرانی که مانع دیگران هستند، نداشته باشید، قهراً مؤمنان اصلاً ایمان خودشان را هم نمی‌توانند حفظ کنند. بدون جهاد با کفار نمی توان ایمان را حفظ کرد .

چرا بدون جهاد با کفار نمی توان ایمان را حفظ کرد ؟

دلیل این موضوع تنها این نیست که آن کفار، مزاحمِ مؤمنان در حفظ ایمان خواهند شد، بلکه مسأله، از درون پوسیدن است. انسان نمی‌تواند موضع خنثی و منفعل داشته باشد، اگر کسی خودش را در مقابل کفاری که صدّ عن سبیل اللّه می‌کنند، به وادی انفعال و خنثی بودن بزند، قهراً از آن‌ها متأثر می‌شود و درجه‌ی ایمانش لحظه‌به‌لحظه پایین می­‌آید؛ زیرا ایمان طوری در وجود انسان طراحی شده است که دو موتور می‌خواهد: «حب ّ باللّه» و «بغض باللّه». امکان ندارد کسی فقط حبّ باللّه داشته باشد؛ زیرا حبّ و بغض به هم متّصلند. شما در همین دنیا تجربه کنید؛ ﴿ما جَعَلَ اللهُ لِرَجُلٍ مِّن قَلبَینِ فی جَوفِهِ﴾ (احزاب: ۴)، کسی دو تا قلب که ندارد، در یک قلب که دو تا محبّت جمع نمی‌­شود. شما یک محبوب دنیوی را فرض کنید و به او اظهار عشق کنید، بعد با دشمن خونی او هم دوست باشید و دست بدهید، آیا آن محبوب دنیوی از شما کراهت پیدا نمی‌کند؟ می‌گوید «تو مرا دوست داری؟ پس چرا با دشمن خونی من رفیقی؟ چرا با او دست می‌دهی؟ این چه محبّتی است؟ این فریب است!» این قهری است. حبّ و بغض، ارادت و کراهت، محبّت و عداوت، تولّی و تبرّی، مسائل مهمی است و درستش هم همین است، این‌ها را از هم نمی‌­شود جدا کرد.

درسگفتار سوره محمد صلی الله علیه و آله و سلّم
هیئت قرآن و ولایت – تهران
پاییز سال ۱۳۹۳