قیامت از یاد ما رفته است؛ خیلی راحت از یاد ما رفته است. من فقط در حد اینکه تلنگری بزنم، چند جمله در مورد مسأله‌ی قیامت بگویم. ماها چون قبل از قیامت منتظر ظهور هستیم، اصلاً گویی برای ما مقوله‌ی انتظار کشیدن برای رسیدن قیامت، از دستور کار خارج است! با خود می‌گوییم «حالا قرار است ظهور بشود، بعد از ظهور باید جنگ بسیاری بشود، بعداز آن جنگ‌ها سال‌های سال امام زمان عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف باید حکومت بکنند. بعد آباء ایشان علیهم‌السلام باید حکومت کنند و… قیامت کجا؟ ما کجا؟» در حالی که قرآن فرهنگ انتظار کشیدنِ برای قیامت را یک فرهنگ اصیل بی‌جایگزین می‌داند. پس مسأله واقعاً به چه صورت است؟ (فقط در حد اشاره به یک فراز بگویم؛ چون بحث آن واقعاً هم برای خودم هنوز کار دارد و هم برای شما.)
ظهور، قیامت صغری است
نشانۀ اول
در دعای امام زمان عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف یک فرازی هست که در آن می‌گویید:
[blockquote author=”” link=”” target=”_blank”]«اَشهدُ اَنَّ رَجعَتَکُم حقٌ یَومَ لا یَنفَعُ نفساً ایمانُها لَم تَکُن آمَنَت مِن قَبل؛ ای امام زمان، شهادت می‌دهم که رجعت شما و ائمه علیهم‌السلام حق است، در آن روزی که ایمان هیچ‌کس -اگر قبل از آن، ایمان نیاورده باشد- برایش سودی نمی‌بخشد.»[/blockquote]
عبارت «یَومَ لا یَنفَعُ نفساً ایمانُها لَم تَكُن آمَنَت مِن قَبل»، در قرآن در یوره‌ی انعام آیه ۱۵۸ و برای قیامت است. از این زاویه نگاه کنید که ظهور، قیامتِ صغری است. ظهور، یک فصل جدیدی از عالم باز می‌کند.
نشانه‌ای دیگر
نشانه‌ی دیگری هم به شما بدهم، فقط در حد تلنگر، بد هم نیست که ذهن‌هایتان درگیر شود و روی آن مطالعه کنید:
آخر سوره‌ی «زُمَر» (آیات ۷۳ و ۷۴) خداوند می‌فرماید: وقتی بهشتیان وارد بهشت می‌شوند، در آن‌جا دعایی دارند. این دعا را نگاه کنید (شاید تابه‌حال زیاد خوانده باشید، اما دقت نکردید). «وَسِیقَ الَّذِینَ اتَّقَوا رَبَّهُم اِلَى الجَنَّةِ زُمَرًا»؛ آن‌هایی که تقوای الهی پیشه کردند، به سوی بهشت کشیده شدند، «حَتَّىٰ اِذَا جَاءُوهَا»؛ تا وقتی‌که وارد بهشت شدند، «وَفُتِحَت اَبوَابُهَا»؛ و درهای بهشت باز شد، «وَقَالَ لَهُم خَزَنَتُهَا سَلَامٌ عَلَیكُم»؛ نگهبانان بهشت گفتند: سلام بر شما، «طِبتُم» یعنی پاکیزه شدید، واقعاً به سعادت رسیدید، گوارای وجودتان، «فَادخُلُوهَا خَالِدِینَ»؛ بفرمایید. در ادامه می‌گوید: «وَقَالُوا الحَمدُ لِلهِ الَّذِی صَدَقَنَا وَعدَهُ»؛ بهشتیان می‌گویند: آن خدایی را شکر که وعده‌ی خود را عملی کرد، «وَاَورَثَنَا الاَرضَ»؛ و زمین را برای ما به ارث گذاشت.
«وَاَورَثَنَا الاَرضَ» یعنی چه؟ آن وعده‌ای که خدا داده که می‌گوید «وَنُرِیدُ اَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِینَ استُضعِفُوا فِی الاَرضِ» (قصص: ۵)؛ که آن سنت الهی است که درنهایت به بلوغ نهایی خود خواهد رسید، «وَنَجعَلَهُم اَئِمَّةً وَنَجعَلَهُمُ الوَارِثِینَ». «وَاَورَثَنَا الاَرضَ»؛ بهشتیان وقتی وارد بهشت می‌شوند، می‌گویند: «آهان! این وعده محقق شد.»
قیامت، بر هم زدن دنیا برای نابود کردن بشر نیست؛ قیامت سرآغاز زندگی سعادتمندانه‌ی بشر است؛ سرآغاز شکوفایی مقام خلافت است؛ سرآغاز شکوفایی حقیقت ولایت است. ما داریم با قیامت کار می‌کنیم، قیامتی پیشِ روست…
دچار خسارت است آن بیچاره‌ای که فکر کند همه‌ی داستان، همین زندگی دنیاست و بعد با معادلات عادی-مادی، بخواهد خوشبختی دنیای خود را تأمین کند. حال یا خوشبختی فردی یا گروهی یا اجتماعی، فرقی نمی‌کند.
درسگفتار سوره محمد صلی الله علیه و آله و سلّم
هیئت قرآن و ولایت – تهران
پاییز سال ۱۳۹۳
